و برخي کشورهاي غيرعربي منطقه نيز در اين ميان خطاکارند. آمريکا، عربستان و ترکيه دچار بلندپروازي شده و به قيمت اهدافي ناشناخته و مبهم، در امور سياسي سوريه دخالت کردند و فريب کشورهاي عربي حامي تروريسم را خوردند و تمام‌عيار در جنگ داخلي سوريه فرورفتند و شعار سرنگوني حکومت را دادند. آنان اين تصور را نداشتند که ممکن است بنيانگذار حرکت تروريستي‌اي باشند که سربازان آن را از جامعه خودشان و قربانيان آن نيز از اتباع خودشان باشند. مدتي است غرب و ترکيه متوجه وخامت اوضاع شده و سعي دارند افراطي‌گري را که خود بنيان نهاده‌اند مهار کنند. اما شايد اين موج تروريسم تا قربانيان زياد از خود به جاي نگذارد، ناپديد نشود. بنابراين کشورهاي عربي حامي تروريسم از يک سو و کشورهاي غربي و ترکيه از سوي ديگر مسووليت سنگيني در قبال آثار حمايت از گروه‌هاي تروريستي در سوريه دارند که امروز دامن عراق را گرفته و امنيت خاورميانه را به شکل جديد و باورنکردني به خطر انداخته است. اينکه گروهي در سوريه سازماندهي شوند و علاوه بر کشورهاي عربي از ميان اتباع آمريکا، اروپا و ترکيه سربازگيري کنند و تبديل به سپاهي شوند و براي انتقام‌گيري و کشتار بيگناهان راهي عراق شود موضوعي ساده و بي‌مقدمه نيست. پديده «داعش» اگر امروز سرشاخه‌هاي آنان در کشورهاي عربي حامي تروريسم را خوشحال کند ولي زنگ خطر را نه‌تنها براي کشورهاي عربي و عراق که براي ايران، ترکيه لبنان و کشورهاي عربي حامي آنان به صدا درمي‌آورد. بنابراين ضرورت دارد نه‌تنها عراق بلکه ترکيه و ايران به حمايت سياسي – نظامي از تماميت ارضي عراق پرداخته و اجازه ندهند برخي کشورهاي عرب از «داعش» به‌عنوان عروسک خيمه‌شب‌بازي براي به‌خطرانداختن امنيت منطقه بهره ببرند.
شوراي امنيت سازمان ملل بايد تصميماتي عاجل اتخاذ کند. ايران نه‌تنها مخالف اختلال در امنيت ملي عراق، بلکه مخالف با هر پديده افراطي‌گري خشونت‌آميز که به صورت تروريسم آشکار درآمده است، و مردم ايران اين پيام را در انتخابات 24خرداد سال گذشته به همه جهان مخابره کردند که خواهان زدودن اتهامات عليه اسلام هستند تا اسلام، تابناک شود و مورد سوءاستفاده قرار نگيرد. ديپلماسي منطقه‌اي ايران بايد با رايزني با ترکيه و عربستان، آثار حمايت يا سکون در قابل روند «داعش» را به مسوولان آن کشورها گوشزد و آنان را از ادامه سياست‌ها برحذر دارد. آنان بايد بدانند اين خطر به نفع هيچ کشوري نيست و نباد فريب اهداف کوتاه‌مدت را بخورند. در عرصه بين‌المللي؛ تماس ايران با اعضاي دايم «شوراي امنيت» سازمان ملل ضرورتي غيرقابل اجتناب است. بي‌ترديد تحرک هدفمند و مقتدرانه ديپلماسي منطقه‌اي و بين‌المللي ايران، از هرگونه حمايت سياسي و نظامي از تماميت ارضي عراق مهم‌تر و کارساز‌تر است.
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: سیاسی ، ،
برچسب‌ها: